DikkeDakken.nl

Kaapstad, 15 juli 2017

Beste Michel,

Tijdens het lezen van jouw laatste verhaal drong het pas echt goed tot mij door: jij bent het vrijgezel zijn echt flink beu. Je wilt liefde en acceptatie, een liefhebbende vrouw, een gezin. Ik ga jou nu iets zeggen waarvan ik wil dat je hier volledig op vertrouwd: Jij zult dit krijgen. Geloof hierin mijn vriend.

Zoals je weet rolde ik vroeger altijd van de ene in de andere relatie. Maar geen enkele relatie was in die tijd echt serieus te noemen. Het overkwam mij gewoon. Een relatie ging uit en een paar dagen later fladderde de volgende vrouw alweer mijn leven binnen. Zo ging dat in die tijd. Toen kwam Marianne in mijn leven – mijn ‘game changer’. Ik ontmoette haar in mei 2004 tijdens een congres dat ergens in Canary Wharf in Londen gehouden werd. Door wederzijdse vrienden werden we aan elkaar voorgesteld. Het klikte eigenlijk direct tussen ons maar ik verwachte er niet veel van. Toch hield ik contact met haar en groeiden we gestaag naar elkaar toe. In die tijd was ze nog volop bezig met het afronden van haar masters degree Child Psychology aan University of Nottingham. Elke drie weken ging ik naar Nottingham of kwam Marianne naar Amsterdam. Nadat zij klaar was met haar studie moesten er keuzes gemaakt worden.

Ik kan mij nog goed herinneren dat zij al vrij vroeg in de relatie heel duidelijk aangaf wat ze van onze relatie verwachtte. Dat was nieuw voor mij – vrijwel alle vrouwen waar ik iets mee had gehad, benoemden hun verwachtingen nooit, tenminste niet zo stellig als Marianne dit deed. Zij had het op mij gemunt en wilde echt spijkers met koppen slaan. Mijn god, wat kon zij mij toch angst aanjagen als zij over onze toekomst sprak! Als het mij weer eens teveel was belde ik jou om mij te kalmeren. Dit telefonisch ‘consult’ resulteerde vrijwel altijd in een kroegentocht door de Jordaan, weet je nog? Mooie tijden waren dat toch! In ieder geval, tegelijk was ik erg geïntrigeerd door Marianne’s vastberadenheid, kracht en dominantie. Wat een bijzondere vrouw is zij toch! Ze dwong mij om keuzes te maken in het leven. Met haar was het alles of niets.

Volg je hart, zeggen ze. Om eerlijk te zijn Michel, ik wist niet wat m’n hart mij ingaf. Wat moest ik voelen? Of was ik overmand door angst? Marianne leek het allemaal zo verdomd goed te weten. Waarom wist ik het niet? Op een zaterdagochtend nam ik plaats achter mijn computer. Ik begon te schrijven over mijn verwachtingen en verlangens zonder deze direct op onze relatie te projecteren. Lees het aandachtig door, misschien brengt het je op bepaalde ideeën.

About the relationship
We support each other’s life in every way – especially in regards to our individual weaknesses, fears, struggles. When you are feeling weak, I will support you. When I’m feeling weak, you will support me. We are a team and lean on each other when needed. We are going to cope with the struggles of life together. In our world it’s about us and the love we have for the significant other. We push and inspire each other to become our better selfs. Some moments this will feel like a blessing, some moments as a burden – because the only desire for any random evening is to watch the final season episode of The Sopranos for example (a joke).

You say to me: ‘I believe in you. You can do much more than you believe’.
I say to you: ‘I will support you. If you fall, I will catch you before you hit the floor. I’m your protection, your safety net in life’.

We can discuss literally anything and are very open to each other. We share the same view on life, namely a positive, liberal and progressive view. We both know we are responsible for our own lifes; when things go south in our lifes, we blaim only ourselves, not other people nor the government. As we’re pretty smart and have a strong ability to self-reflect, we can do this. It is not important what other people think of us.

We both feel free in the relationship: there’s no pressure of becoming someone that we’re not. It’s about accepting the other as he/she is. This relationship is meant for life. You and I can flirt with other people for fun but we are monogamous.

Our relationship is like a car: I do the steering as I determine the direction of the relationship. And you’ll hit the gas in order that we’re moving in the direction we both want. But be aware: we will never reach the true destination as it does not exist, not even death.

I’m the captain and you’re the engine.
I am the King. You are my Queen.

I see her, I feel true love for her. Every part of her is beautiful. I know that beauty is in the detail; maybe in the way she tilts her head when she’s calling a friend or the way she laughs. Right on that moment I feel warmth in my chest and a soft tickling in the lower part of my belly. I would like to caress her. Kiss her and be inside of her. Yes, on these moments I truly believe I’m a blessed man because she has chosen me. But there will also be moments I dislike her; maybe because of something in her personality of which I know it will never change, or because of things she said or did, or because of her looks or just maybe because she is a woman – and thus sometimes so darn emotional! I feel resistance and might even regret the whole thing. Moments later I realize once again that these feelings and thoughts are not new: they occured in pretty much all of my previous relationships. I draw the conclusion that this has nothing to do with her. But I know this field of tension will always be there – sometimes strong, sometimes very weak or just not sensible. And once again I read the Wikipedia page about the Coolidge effect, as it helps me to realize that just some biological phenomenon is at work here – but that I do have a choice in how to deal with it.

She just called me and is very upset about something. The thing that upsets her has nothing to do with me. I know that I have to stay calm and rational in order to support her. For some reason I don’t have to make any effort to stay calm – maybe because I know deep down inside that this one of my duties in our relationship. I hear my Queen raving about something. A few minutes later a few gaps of silence arises. Out of nothing a thought pops into my mind. I speak it out without any hesitation. It’s only a sentence of maybe ten words. She is quiet for a few seconds. I have no fucking clue if my words made any sense to her. I slowly speak again a few more words. She mainly hears the calmness in my voice. It will take some time, but on a certain moment, she will become aware that she is more calm. Then my goal is accomplished, although I yet do not fully understand the thing which made her upset.

My Queen knows me better than I do. She is challenging me and testing my strength, my masculinity in a way only she can do. I really fucking hate it. But she has to do this in order to fully rely on my support and faith. Sometimes I fail, sometimes I pass. In the way the Queen looks at me I know she knows something about me that I’m not aware of. With a certainty in the Queen’s voice she says: ‘You can be much more, believe me’. I know she’s right because I trust her. I see her love for me in the Queen’s eyes. She looks at our children. I see the immeasurable depth of the love she has for them.

About the children
Ok, here it comes: My wish is to have two healthy and bright children. I want to overwhelm them with all my love and care. I want them to know that they are wanted by us from the very first moment of their existence. They will grow up in a save, warm and loving environment. The love that the parents have for each other will be an example for the children – it will be a blueprint for them so to say. No less then 51% of our love is ‘reserved’ for each other and the remaining 49% is ‘reserved’ for our children. I want my children to know that life is about love, giving and having compassion. A thing about money: I want to teach them that money is merely a tool in order to achieve more freedom and fun. I’m not interested in an expansive car, house and three big holidays per year. But alas, I must admit that I should develop a more positive attitude towards money. Money by itself is not evil I guess.

But back to the kids: a nice-to-have is a twin boy and a girl 🙂 I truly would like to have a daughter. The reason for this is as follows: I have the desire to revive the strong emotional bond that I had with my mom. But hey, I know the mysterious ways of Life: if there is a God, he/she will give me only sons – just to give me a lesson in life. If that’s the case, I promise my Queen: I will not put our boys for sale on the Internet.

Nou Michel, dit zijn behoorlijke grote woorden of niet? Ik heb bovenstaande diezelfde dag nog gemaild naar Marianne. Er zijn nog wat zaken die haar had gemaild – meer persoonlijk zaken over mijn doelen in het leven, maar die deel zijn te persoonlijk om te delen.

Hartelijke groet,

Charles

 

Groningen, 16 juni 2017

Beste Charles,

Een paar weken geleden deed ik op een zaterdagmiddag rond 16.00 een paar kleine boodschappen bij de Albert Heijn aan de Vismarkt. Om een lang verhaal kort te houden, in de Albert Heijn raakte ik een gesprek met een andere klant. Hoe dit precies tot stand kwam weet ik niet meer. Het begon in ieder geval door de caissière die mij hielp. Zij vroeg namelijk iets over de tattoo op mijn rechter onderarm – zoals je weet heb ik op die plek in april 2014 de eerste maat van Canto Ostinato laten tatoeëren. De klant achter mij, een jonge vrouw van ergens in de 20, maakte een opmerking over de tattoo waardoor ik ook met haar in gesprek raakte.

Nadat de vrouw achter mij haar boodschappen had afgerekend bleven we in gesprek met elkaar – de caissière was op dat moment alweer met de volgende klant bezig. Terwijl we al pratend de supermarkt uitliepen – waarvan ik mij bewust was dat hiermee de sociale context ‘twee klanten in een supermarkt’ verschoof naar ‘gewoon een man en een vrouw’. Dit was voor mij dan ook de ‘cue’ om mezelf gauw voor te stellen. Ik stak mijn hand uit. Terwijl ze mijn hand schudde zei de jonge vrouw dat ze Else heette. Michel en Else. Klinkt goed, toch?

Al in de supermarkt wist ik dat Else in mij geinteresseerd was. Het gesprek tussen ons verliep wel wat stroef door de zenuwen – ik weet ook niet meer exact wat ik zoal had uitgekraamt. Maakte ook niet uit, we wisten allebei dat het toch niet ging om de inhoud van ons gesprek. Wat boeide Else bijvoorbeeld nou dat ik een Ibanez Jem 7BSB gitaar in de woonkamer had staan?

Haar lef om in gesprek te blijven met mij intrigeerde me. Dit was mij nog nooit eerder overkomen, tenminste niet op deze manier. Het voelde wel wat onwennig maar ik vond de aandacht die ze mij gaf en haar lef wel heel erg leuk. Weet je Charles, ik stuurde het gesprek niet en gaf haar alle ruimte om op ieder moment het gesprek af te kappen en weg te lopen. Volgens mij was dit ook juist wat mij interessant maakte voor haar: ik probeerde niets te forceren, bleef ontspannen en liet blijken niets van haar te willen, wat ook zo was. Ik liet me maar wat meevoeren met het gesprek zoals het zich aandiende. Eigenlijk deed ik maar wat. En juist door deze ongedwongenheid werd ruimte gecreëerd en kon er iets ontstaan – iets waar ik diep van binnen naar verlang zoals je wel weet. Maar wat paradoxaal toch ook! Je krijgt iets door het niet te willen, door het niet na te streven. Hahaha, sorry Charles, ik draaf weer eens door!

Na een minuut of 5 had Else blijkbaar genoeg van mijn passieve houding. Ze vroeg namelijk of ik die avond misschien plannen had. Echt Charles, van buiten leek ik koel en beheerst maar van binnen raakte ik compleet overdonderd door haar vraag! Dit had ik nog nooit meegemaakt, tenminste niet op deze manier. Ze stelde voor om naar het Noorderplantsoen om een beetje te drinken, gitaar te spelen op het gras en naar mensen te kijken. Het was mooi weer en ik had die avond ook geen afspraak staan. Waarom niet? Dit was te leuk en spannend om te laten gaan. Ik zei ja.

Even later fietsen we door A-Kerkhof richting het Noorderplantsoen. Dit was wel een hele bijzonder situatie. Else fietste een paar meter voor mij uit. Terwijl ze druk bezig was om niet overreden te worden door een grote vrachtwagen, nam ik de jonge vrouw even goed in mij op. Ik wist niets van haar en toch voelde ik mij op m’n gemak. Het natuurlijke en ongedwongen wijze waarop het contact tussen ons was ontstaan – en ook de dynamiek tussen ons, vond ik erg bijzonder. Dit was leuk!

Nu komt het. We zaten in het Noorderplantsoen. Else en ik praatten wat, speelden af en toe gitaar voor elkaar en aten van mijn aardbeien en we dronken van haar bier. Het voelde allemaal zo vertrouwd, ondanks dat dit natuurlijk wel een ongewone sitatie was. Luister, wat ik je nu ga vertellen is iets wat ik de volgende dag pas echt goed besefte. Op het moment, daar in het Noorderplantsoen met Else, voelde ik me ontspannen en stond ik open voor een dieper contact. En toch begon er iets in mij te knagen. Waar zou dit toe leidden? Liefde, seks, vriendschap? Ik wist dat ze behoorlijk jonger was dan mij. Zocht zij misschien een vaderfiguur – een oudere broer die haar adviezen kon geven over de worstelingen des leven? Daar had ik geen trek in. Charles, deze gedachten brachten mij een beetje in paniek. Ik begon opeens te wankelen en te twijfelen. Je weet dat ik opensta voor een liefdesrelatie maar niet voor vriendschappen met vrouwen. Been there, done it and got the t-shirt.

Deze gedachten spookten door mijn hoofd en er sloot een deur dicht in mij. Vriendschap wilde ik niet maar eventueel wel een liefdesrelatie. Verdomme Charles, zie je waar het hier fout gaat? Ik ging voorwaarden stellen aan de prille, broze relatie met Else. Waar ik eerder ongedwongen communiceerde met haar ging ik nu denken in termen van resultaat en duidelijkheid. Ik vond dat het ergens naar toe moest gaan – en snel ook! Man man, wat stom van mij. Ik besloot om het contact wat meer te escaleren. Zo gedacht, zo gedaan: op een gegeven moment raakte ik lichtjes haar schouder aan om datgene te benadrukken wat ik zei. Deze aanraking was tegelijk ook bewust bedoelt om haar vertrouwd te laten raken met mijn aanraking. Dit was mijn onderliggende gedachte. Stom, stom stom! Ik verloor het natuurlijke tempo uit het oog. Ik deed wat de meeste mannen verkeerd doen: te snel gaan en het gewilde moment proberen te forceren.

‘Sorry, maar ik vind het niet prettig als je me aanraakt’, zei Else kalm en beleefd. Fuck! Ik schrok mij echt dood!! Charles, dit moment was ontzettend pijnlijk voor mij. Mijn god, wat had ik gedaan? Stomme ik! Mijn aanraking was niet seksueel bedoelt maar het had wel een bijbedoeling. De gekunsteldheid, het onnatuurlijke ervaarde ze als onprettig – en terecht!

Ik veronderschuldigde mij en Else zei lachend dat het geen probleem was. Maar voor mijn gevoel was de schade gedaan en niet meer te repareren. Ik keerde volledig in mijzelf en gooide hiermee de communicatie helemaal op slot. Charles, wat voelde ik mij toch kut! De ongedwongenheid en de dynamiek tussen Else en mij was helemaal verdwenen – tenminste, zo beleefde ik het in ieder geval. Missschien was er voor haar niks aan de hand, maar voor mij wel. Ik voelde me afgesneden van mij omgeving.

Eigenlijk wilde ik direct naar huis. Toch bleef ik nog zo’n 20 minuten naast haar zitten. Ik moest niet direct gaan want – zo was mijn beredenering, als ik direct naar huis zou gaan had ik dit ongemakkelijke moment – wat eigenlijk alleen in mijn hoofd zat, ook nog eens benadrukt. Nee, ik moest gewoon even wachten en doen alsof er niets in mij was veranderd. Jezus Christus Charles, waarom? De volgende dag kwam ik tot het besef dat ik gelijk had moeten benoemen wat er in mij vaarde, wat er door mij heenging. Waarom kon ik het niet gewoon zeggen! Charles, waarom sluit ik mezelf toch elke keer weer af op dit soort cruciale momenten? Waarom had ik niet kunnen zeggen wat haar opmerking bij mij teweeg bracht? Dit zijn de momenten waarop ik overtuigd ben dat het maar beter is dan ik alleen blijf. Ik weet het Charles, slaat nergens op maar zo werkt mijn hoofd.

Hoe dan ook, uiteindelijk stond ik op. Else stak haar hand uit en ik knielde om haar hand te kunnen schudden. Het afscheid was vriendelijk maar kil en formeel. Met de staart tussen mijn benen liep ik naar mijn fiets. Uit alle macht probeerde ik ontspannen en positief over komen. Charles, geloof me als ik zeg dat dit mij echt dagen heeft bezig gehouden.

Charles, sorry voor de bedrukte toon van deze brief. Ik beloof dat ik de volgende keer met positiever en opgewekter nieuws kom.

Beste groet van jouw vriend in Nederland!

Michel

ps.
Bedank Marianne voor de pakjes biltong! Ik vreet mij kapot aan het spul. Gedroogd vlees is in Nederland stervensduur.

 

Kaapstad, 7 mei 2017

Beste Michel,

Bedankt voor jouw brief. Ik moest om sommige stukken wel even grinniken, met name dat gedeelte over jouw kapsel en de gedwongen opnames. Ze kunnen van alles over jou zeggen, behalve een gebrek aan fantasie en zelfspot 🙂

Misschien heb ik het mis, maar van jouw laatste brief kreeg ik het idee dat het jou nogal hoog zit dat je vrijgezel bent. Klopt dit? Dat zou ik namelijk erg jammer vinden. Waar denk jij dat dit aan ligt? Je bent een aantrekkelijke man die – zoals ik dat zie, weinig moeite hoeft te doen om een leuke vrouw aan de haak te slaan. Marianne heeft weleens foto’s van jou gezien op Facebook en ze zei daarover, in het Afrikaans, ‘dit is ’n aantreklike vent met mooi blou oë’ (oë is ogen). Ze meende het, dat zag ik duidelijk. Vriend, ik wou dat ik wist hoe ik je kon helpen.

Met mij en Marianne gaat het prima. Op sommige dagen mis ik Nederland wel echt vreselijk. Om de één of andere reden heb ik vooral last van heimwee op de zondagen. Misschien omdat de zondagen – in tegenstelling tot wat men zou denken van een metropool als Kaapstad, hier ook echt een rustdag is. Dit geeft mij de gelegenheid om (te)veel na te denken. Op die dagen bekruipen mij al gauw gevoelens van melancholie, oude sentimenten en heimwee naar Nederland. Waarom weet ik niet, maar de zondagen in Afrika voelen altijd anders dan in Nederland.

Afgelopen zondag was ik in onze voortuin bezig met het verwijderen van onkruid. Zonder reden moest ik opeens denken aan hoe ik op een Pinksterzondag als 17-jarige vanuit mijn bed naar Pinkpop zat te kijken. Mijn ouders waren in de woonkamer terwijl ik in mijn slaapkamer – gekweld door een zware kater, lag te kijken hoe Eddie Vedder vanaf een camerakraan het publiek indook. Die dag voelde ik me echt vreselijk kloten door een gebrek aan slaap en overvloed aan alcohol van de nacht ervoor. Inmiddels zo lang geleden maar deze herinnering zit in mijn kop gegrifd. Vreemd eigenlijk, dat je als mens zulke sterke herinneringen kan hebben van iets wat totaal willekeurig en onbelangrijk lijkt. Afgelopen zondag in onze tuin besefte ik dat die zondag in 1992 qua tijd en plaats zo ver was dat het mij serieus pijn deed. Met tranen in mijn ogen harkte ik het onkruid bijeen, verlangend naar mijn slaapkamer in Hoogezand en Pinkpop op Nederland 3. Wie had toen ooit kunnen denken dat ik 25 jaar later in Vredehoek, Kaapstad zou samenwonen met een Afrikaanse kinderpsychologe van Engelse komaf?

Gevoelens van sentiment overvallen mij hier in Afrika ook weleens onverwacht. Een tijdje geleden kwamen Marianne en ik net uit een Pick ’n Pay supermarkt in de binnenstad. Met een volle winkelwagen liep ik naar onze auto. Vanuit de Zuidelijke Atlantische Oceaan voelde ik een warme westenwind over de parkeerplaats blazen. Ik rook de zoute zeelucht en voor dat moment stond ik op de dijk in Delfzijl en niet in het centrum van Kaapstad met uitzicht op de Tafelberg. Bijzonder, hoe sterk geur en herinneringen met elkaar zijn verbonden.

Trouwens, weet je hoe ze de inwoners van Vredehoek noemen? Dinky’s. Die term had ik weleens vaker gehoord maar had nooit de moeite genomen om op te zoeken waar het voor stond. Een paar weken geleden kwam ik er toevallig achter. Na een lange werkdag op de universiteit ging ik met een groepje collega’s op stap in Long Street, een toeristische en populaire straat hier in Kaapstad. Zo rond 23:00 besloot ik, als eerste van de groep, om de taxi naar huis te nemen. Het was een geweldige avond en had behoefte om te blijven maar ik wilde niet dat Marianne nog langer op mij zou wachten – ze gaat pas namelijk naar bed als ik thuis ben, iets wat zij altijd doet. Dus ik vroeg een van de barmensen om een taxi voor mij te bellen. Zo’n tien minuten reed een Excite taxi voor en ik stapte in.
‘Where to go, sir?’ vroeg de taxichauffeur terwijl ik mij op de achterbank settelde
‘Vredehoek,’ antwoorde ik.
‘Ok, Dinky’s town it is’ zei hij lachend.
Ik leunde naar voren en vroeg hem wat Dinky betekende. Het blijkt dus een acroniem te zijn voor Double Income No Children Yet (DINKY). Ik moest wel even lachen. De wijk Vredehoek, waar ik sinds 2013 met Marianne woon, schijnt een typische wijk te zijn voor (nog) kinderloze stelletjes met dubbele inkomens. In de kort rit van Long Street naar Vredehoek besefte ik dat dit ook wel klopt. Er wonen vrijwel alleen blanke tweeverdieners zonder kinderen.

Groet,
Charles.

Ik ga jullie een geheim verklappen. Twee maanden geleden ben ik gestopt met mijn baan. Het was een maandagochtend en ik kwam rond 9 uur op kantoor. Ik sleepte mezelf, zoals elke morgen, eerst naar de kantine voor het eerste kopje koffie van de dag. Er was niemand in de kantine – dat scheelde in ieder geval weer. Ik pakte een mok uit het keukenkastje en liep naar de koffiezetapparaat die in de vensterbank stond. Terwijl ik naar buiten keek schonk ik de vers gezette koffie in. Ik zag een groepje studenten voorbij fietsen. Even verderop waren twee stratenmakers bezig met het slepen van tegels. Een stadsbus reed voorbij. Aan de overkant, misschien net 30 meter tegenover het kantoor waar ik werkte, zag ik de appartementen van de Oostersingel. In één van de appartementen kon ik precies in de woonkamer kijken. Het was een ruime, modern ingerichte woonkamer. Ik zag een eettafel met daarop alleen een opengeklapte laptop, in de hoek zag ik iets van een houten baby box en in het midden van de kamer stond een lage salontafel van steigerhout. Door de ramen van de woonkamer heen zag ik een smalle, lange achtertuin. De tuin was leeg en niets erin bewoog. Het was stil. Helemaal achterin zag ik iets wat leek op een tuinhuisje of fietsenschuur. Ik zag mezelf nu in deze tuin staan. Misschien met een sigaretje tussen mijn lippen. Kijkend naar de lucht boven mij, fantaseren wat er zich achter die helderblauwe hemel bevond. Kon iets of iemand mij vanaf daar nu zien of was ik echt alleen? Kopje koffie in mijn linkerhand. Om mij heen is het muisstil. Ik neem een trekje van de Camel, vervolgens een flinke slok koffie. Ik kijk naar het tuinhuisje. De warme mok voelt prettig aan mijn koude vingers. Terwijl ik de rook uitblaas zou ik me om kunnen draaien. Ik kijk dan door de ramen van de woonkamer naar buiten. Daar in het kantoorpand aan de overkant zou ik een felverlichte ruimte zien. Ik zie de lelijke TL-buizen aan het plafond en iets van een koffiezetapparaat in de vensterbank. Naast het koffiezetapparaat zou ik een man zien met een bijzonder mooi kapsel. Waarschijnlijk had deze man een zogenaamde ‘good hair day’. Dat was absoluut iets om jaloers op te zijn. Maar dat geldt niet voor de positie van waar de man zich nu in bevind. Dat concludeer ik door wat ik zie, nu ik hier in de tuin sta met mijn koffie en sigaretje. De man kijkt bedroefd. Een gevalletje van Monday Morning Blues schat ik zo. Ik zie vanuit de tuin een andere man de ruimte binnenlopen.
Opeens hoor ik iemand achter mij. Het felle licht van de TL-buizen boven mij stoort mij. Nors groet ik mijn collega terug die de kantine al is uitgelopen, op weg naar zijn werkplek. Ik kijk nog even in de woonkamer aan de overkant. Niets veranderd, nog even stil. Ik neem een slokje van de koffie. Waar ik nu ben wil ik niet zijn. Ik was weer flink aan het dagdromen. Dat gebeurt steeds vaker. Soms zelfs tijdens een overleg op het werk of tijdens een telefoongesprek – hups, ben ik zomaar verzonken in een vage dagdroom. Dan hoor ik ergens in de verte: ‘Michel, waar ben je? Gaat het wel goed?’. Ik knipper met mij ogen en opeens ben ik weer bij. Tja, dat hevige dagdromen van mij. Ik krijg daar wel medicijnen voor maar het oncontroleerbare gefantaseer lijkt alleen maar toe te nemen – waar ik overigens totaal geen moeite mee heb. Sterker nog, ik slik nu minstens het vijfvoudige van wat mij door de specialist is voorgeschreven. De creativiteit neemt er alleen mee van toe. Aan de buitenkant lijk ik alles onder controle te hebben, maar in de ruimte tussen mijn oren leef ik één grote fantasiewereld die ik steeds moeilijker kan loslaten.
En daar, op dat moment in tijd, waar ik met mijn kopje koffie in de kantine abrupt werd verstoord door een collega, wist ik wat mij te doen stond. Ik moest hier gewoon weg! Weg uit deze omgeving. Ja, deze omgeving, en vooral wat ik hier deed, was funest voor mijn creativiteit. De werkdag bestond uit een oneindige lus van technische problemen die moest zien op te lossen. Okay, ik was er aardig bedreven in, vooral het vastbijten in problemen, het analyseren van de details en het herleiden naar de oorzaak. Het werk had iets verslavends maar tegelijk was het volledig doordrongen van een eindeloze zinloosheid – tenminste, volgens mijn gevoel (en die is toch wel in alles leidend in mijn leven). Waarom deed ik mezelf dit aan? Mijn levensdoel was toch om te schrijven? Hiervoor moest ik alle ruimte hebben om te kunnen fantaseren. En zo, dames en heren, kwam het dat ik vervolgens de koffie door de gootsteen goot, de mok op het keukenblad smeet en resoluut het kantoor uitliep – nee, holde, om nooit weer te keren. Om 09.20 was ik weer thuis. We zijn nu bijna twee maanden verder.
Natuurlijk had ik al gauw een probleem: hoe kwam ik nu aan geld? Had ik toch weer te impulsief gehandeld? De huur moest betaald worden, het gas, licht, stroom, het abonnement van de sportschool, mijn abonnementen op tijdschriften zoals de Viva, Playboy, Autoweek, Donald Duck, Katrien Duck (die bestaat ook), Happinez, Psychologie Magazine, Quest, Hitkrant, Hoefslag, Ipad Magazine, JAN Special, Beau Monde, CHIP, Cosmopolitan, Classic Cars, L’HOMO, Libelle, Tina, Men’s Health, Truckstar, Top Gear Special, Computer!Totaal, Voetbal Inside, VOGUE Nederland, Veronica Magazine, Vrij Nederland, Muscle & Fitness, National Geographic Historia, National Geographic Traveler, WebWereld, Computer Idee, Nieuwe Revue, Ouder van Nu (mocht ik hopelijk wel ooit vader worden, sta ik tenminste mijn mannetje), Zeilen (hekel aan water maar misschien veranderd dat nog), YOGA Magazin, VT Wonen, Grazia, GOAL!, Formule 1, Flow, Esquire, Eigen Huis & Interieur, Golf Journaal, 101 Woonideeën, Kijk, Know How en de Panorama. Ook de abonnementen op een aantal kranten waren mij heilig, zoals Het Financiële Dagblad, Algemeen Dagblad, Het Parool, De Telegraaf, Trouw, Nederlands Dagblad, NRC Dagblad, Dagblad van het Noorden,  Groninger Courant, USA Today, The New York Times, Daily News, Washington Post, New York Post, Boston Herald, Guardian, Telegraph, The Sun en niet te vergeten de Groninger Gezinsbode (telt eigenlijk niet mee want die is gratis). Ik ploeterde mij dan wel suf op het bedenken van rare verhaaltjes maar geen hond die mij er ook maar een cent voor gaf. Een paar dagen later leek ik de oplossing te hebben. Mijn baas was inmiddels opgehouden mij te bellen. Wim – de baas van mijn baas, stond hier zelfs voor de deur (maar ik deed de deur niet open, zelf niet toen hij op de deur bleef bonzen en mijn naam riep). In ieder geval, de oplossing voor mijn tekort aan geld is het gehandel in kinderfietsen. Het idee hiervoor is ontstaan door een fenomeen in de stad Groningen. Misschien tref je het ook wel aan in Leiden, Utrecht of andere studentensteden in Nederland. Hoe het ook zij, hier in Groningen bestaat het in ieder geval wel. In 2013 verhuisde ik naar de stad Groningen en pas de zomer erop viel het mij op: Het merendeel van Chinese studenten hier in Groningen fietst op kinderfietsen. Dit is geen grap, het is echt waar! Ik heb nooit gevraagd naar de reden maar ik neem aan dat de lengte hier mee te maken heeft – hoewel de Aziatische medemens volgens mij niet heel veel kleiner is dan wij Westerlingen. In ieder geval, ik zag hier direct handel in. Tweedehands kinderfietsen koop ik op via Marktplaats en verkoop ze door aan Chinese studenten met ten minste 50% winst. In het begin deelde ik flyers uit in de Universiteitsbibliotheek aan 1e jaars studenten uit China. Tegenwoordig heb ik genoeg aan mond-op-mond reclame. Gemiddeld heb ik nu zo’n 2 Chinese studenten per dag hier voor de deur staan. Hoewel ik nu meer vrije tijd heb en mijn vorige werkgever opgehouden is om contact te zoeken, heb ik mezelf er nog toe kunnen zetten om veel te schrijven. Maar het begin is er. Ik hou jullie op de hoogte.

Het is zaterdagmiddag half 2 en ik heb aan alle verplichtingen voldaan; sporten, boodschappen en het schoonmaken van mijn kleine huisje. Ik voel me te onrustig om de rest van de dag met een kopje groene thee en een boek op het balkon te zitten. De gedachte komt in mij op om naar de binnenstad te gaan. Beetje door het centrum van Groningen rondlopen en wie weet valt daar mijn oog op een leuke vrouw. En wie weet spreek ik haar wel aan, wie weet loopt dat uit op een heftige liefdesrelatie. Met mijn fantasie is niks mis, dat klopt. Maar ik weet ook dat leuke vrouwen niet spontaan bij mij aanbellen. Dus het wordt vanmiddag de binnenstad. Tegelijk voelt dit idee ongemakkelijk: in mijn eentje slenterend door de Herestraat, stiekem hopend dat ik die ene leuke vrouw zal treffen. Want dat laatste is de werkelijke reden dat ik straks op de fiets naar de binnenstad ga. In mijn eentje tussen mensen die elkaar al hebben. Mijn eenzaamheid jaagt mij de straat op. Verdomme, waar ben ik mee bezig? Het zesde en laatste boek van Karl Ove Knausgård’s ‘Mijn Strijd‘ serie heb ik bijna uit, nog een kleine 100 bladzijden te gaan. Maar ik voel met te onrustig om dat boek van Knausgård vanmiddag uit te lezen. Ik wil iets doen maar tegelijk voel ik een mengeling van onrust en schaamte vanwege mijn alleen-zijn.
Nee, het idee om naar de binnenstad te gaan zit nou eenmaal in kop en wat ik hierbij denk en voel is niet van belang. Vrouwen die ik wel zie zitten, bellen niet spontaan aan om zich aan te bieden. Ik zal er dus wel werk van moeten maken, ook al voel ik schaamte omdat ik actief op zoek ga naar wat ik wil. Schaamte…. Rationeel gezien onterecht – dat is schaamte volgens mij altijd, maar ik voel het nu eenmaal.
Een belangrijke factor die bepalend is voor de mate van zelfvertrouwen is mijn kapsel. Vind ik mijn haar vreselijk zitten dan is mijn zelfvertrouwen ook echt ver te zoeken. Maar heb ik een perfecte haardag, wauw, dan kan ik de hele wereld aan! Ik loop naar de badkamer, doe het licht aan en zie in de spiegel mijn hoofd tot aan het bovenlichaam. Ik bekijk mezelf kritisch. De zijkanten zijn weer iets te lang. Bovenop zit het wel goed. De verhouding gel en de Hanz de Fuko Claymation wax is perfect. Door de combinatie van gel en wax heeft mijn kapsel geen ‘wetlook’ maar wel voldoende ‘hold’. Ik zie de ronding van mijn schouderspieren. Ik herinner mezelf eraan om straks niet te snel fietsen omdat ik wind tegen heb; harde wind is ‘killing’ voor een kapsel dat perfect zit. Voor even kan dit geen kwaad maar het ritje naar de binnenstad op de fiets duurt zo’n dikke 10 minuten. Ik bestudeer mijn gezicht. Mijn gezicht is nog bruin van het weekje Macedonië. Verder geen kladjes in mijn ogen, pulkjes of haartjes die uit mijn neus steken of etensresten tussen mijn tanden. De spiegel toont geen fotomodel, maar met het totaalplaatje is niks mis.
Ik loop naar de kamer en gris mijn sleutels, pasjes en mobiel van de tafel en stop alles in de broekzakken van de korte broek die ik aan heb. Ik probeer na te gaan of ik nog moet plassen. Mijn blaas drukt een beetje en ik twijfel of ik nog even snel naar de wc zal gaan of niet. Ik sla mezelf voor m’n kop als ik straks in de binnenstad ben en merk dat ik toch nodig moet pissen. Zwaar irritant. Dus ongeduldig sta ik even later te plassen. Ik was mijn handen en kijk voor de laatste keer in de spiegel. Haar, check. Gezicht, check. Gebit, check. Ik ben er klaar voor. Een paar minuten later zit ik op de fiets en voel de wind tegen mijn kuif drukken. Ik voel irritatie opkomen. Waarom doe ik dit? Waarom kan ik niet gewoon Knausgård’s boek uitlezen? Mijn leven gaat toch ook prima alleen?
Ik voel afstand en irritatie tot de mensen die ik onderweg zie. Iedereen is een onbekende voor mij en niemand maakt oogcontact met mij. Conclusie: charisma heb ik niet. Had ik dat wel, dan zouden mensen ook oogcontact zoeken. Ik weet dat deze conclusie rammelt, maar het is mijn gevoel. Is het belangrijk dat mensen mij zien staan, dat er oogcontact met mij wordt gezocht? Is het misschien niet belangrijker wat ik van mezelf vind en wat ik van andere mensen wil? Deze gedachte voelt ‘waar’ en ik weet dat het klopt. Charismatische mensen willen niets van andere mensen. Mensen met charisma zijn onafhankelijk, sociaal autonoom, zelfstandig. Dat kan ik ook zijn. Iemand die niets nodig heeft, iemand met charisma. Ik besef dat ik weer van alles in mijn hoofd haal. Verslaafd aan het excessief denken over sociaal gedrag, wat dingen betekenen, afzonderlijk of in een context. Nadenken kan een kracht zijn, maar ook een zwakte. Het is eigenlijk niets meer dan een goed klinkend verhaaltje dat alleen in mijn hoofd bestaat. Goede communicatie betekent ruimte. Het verstand zou zich niet in deze ruimte moeten bevinden.
Ik fiets de brug over die de Oude Ebbingestraat met de Nieuwe Ebbingestraat verbindt. De lucht is bijna zonder wolken en de temperatuur ligt rond 25 graden. Ik voel even een koude windvlaag over mij heen blazen op het moment dat ik bijna de brug over ben. Koude lucht is goed voor mijn kapsel dus het deert mij niet echt. Mijn stemming en zelfvertrouwen is toegenomen, merk ik. Een paar minuten later stal ik mijn fiets in de fietsenrek naast de V&D. Mijn fiets zet ik niet op slot. Sinds ik in de stad woon doe ik dat nooit. Een soort experiment om te kijken hoe lang het duurt voordat ik mijn fiets kwijt ben. Tot nu toe kom ik met dit idiote experiment al drie jaar weg.
Even later loop ik over de Grote Markt. Ik bedenk dat ik wel iets van een doel moet hebben, een valide reden waarom ik in de stad ben. Ik weet wat de echte reden is, maar wat als iemand mij hier naar vraagt? Nee, ik moet dus iets kopen, ook al is maar iets kleins. Dat is mijn zogenaamde reden dat ik in de stad ben. Iets zegt mij dat dit een verkeerd uitgangspunt is, dat dit mij niet authentiek maakt. Waarom kan ik niet eerlijk zijn? Ik voel opnieuw schaamte en ergens diep in mij woelt een neerslachtig gevoel. Dat is de waarheid. Ik zit in mijn hoofd en voel me onzeker. Dat is de waarheid. Ik voel schaamte voor wat ik wil en wat ik ben. Dat is de waarheid. Ik wou dat ik de moed had om vanuit dat gevoel te leven, de wereld tegemoet te treden. Ik besluit om gewoon te gaan lopen, maakt niet uit waarheen. Met het vele denken kom ik nergens. Lopen, lopen, lopen. Kijken, ruiken, voelen maar vooral niet denken. Gewoon blijven lopen tot het gevoel veranderd. Vanuit het niets moet ik opeens denken aan ‘People Are Strange’ van The Doors:

People are strange when you’re a stranger
Faces look ugly when you’re alone
Women seem wicked when you’re unwanted
Streets are uneven when you’re down.

Dit geeft precies weer hoe ik me nu voel. De mensen om mij heen komen lelijk, afstandelijk en haast intimiderend op mij over. Is dit misschien hoe ik eigenlijk naar mijn innerlijke wereld kijk? Is de uiterlijke wereld een weergave van mijn innerlijke wereld? Ik blijf doorlopen terwijl die laatste gedachte in mijn hoofd blijft hangen. Ik blijf lopen en lopen. Door de Herestraat, over het Zuiderdiep, daarna sla ik linksaf de Oosterstraat in. Aan het eind van de Oosterstraat merk ik dat ik mij beter voel. Ik loop langs de terrasjes en voel niet langer schaamte voor wie ik ben. Dit is wie ik ben, dit is wat ik voel. Wat als al die mensen in meer of mindere mate dezelfde sociale angsten en onzekerheden zouden hebben? Iedereen wil geaccepteerd worden maar tegelijk is daar die angst die ons influistert dat dit niet zal gebeuren. Mijn sociale angsten zijn niet inherent aan wie ik ben. Nee, het gaat verder dan dat. Het is inherent aan het mens-zijn. Ieder mens voelt zich weleens heel alleen. Dat zijn we ook, maar tegelijkertijd weer niet. Dan is het opeens stil in mijn hoofd. Ik voel rust.
Even later loop ik een boekenwinkel binnen. Ik kom altijd graag in boekenwinkels. De schoonheid van een boekenwinkel ligt verborgen in de boeken die er liggen, dat wat je op het eerste gezicht niet ziet. Hier en daar pak ik een boek met uitnodigende omslag of waarvan de naam van de auteur mij een belletje doet rinkelen. Er valt zoveel te ontdekken in een boekenwinkel. Ik hoef maar twee keer door een kledingwinkel te lopen om te weten wat er te halen valt.
Opeens valt mijn oog op een blondine. Ze staat een paar meter van mij af en bekijkt de boeken die dicht op elkaar uitgestald liggen op een lage tafel. Mijn criteria is eenvoudig: als ik iets voel in mijn onderbuik is dat een teken dat ik iets moet doen. Het gevoel in mijn onderbuik is lust. Mijn lichaam reageert op de hare. Lust is de enige waarheid van waar ik op kan vertrouwen. Dat is het enige gevoel wat er nu is. Andere gevoelens dienen zich misschien later aan. Maar voor nu is er alleen een prettig gevoel in mijn onderbuik. Ik moet de neiging onderdrukken om te analyseren wat het gevoel precies is, waar het vandaan komt. Is het echt lust of maak ik mezelf iets wijs? Voel ik eigenlijk wel iets? Of wil ik dat het er is? Ik kijk naar haar. Ze loopt naar het volgende tafeltje met boeken. Ze is niet bijzonder knap en maar een paar jonger dan mij. Ik probeer bijzonderheden aan haar uiterlijk te ontdekken. Ik ontdek een ring, maar die zit om haar middelvinger en niet om haar ringvinger. Opeens voel ik de zenuwen door mijn onderbuik en ballen trekken. Mijn keel drukt zich dicht en even krijg ik geen adem. Fuck, ik voel echte angst. Ik vertel mezelf dat ik dit normaal is. Ik heb eerder vanuit dit gevoel een vrouw aangesproken. Als de vrouw mijn angst ziet zal het me zelfs helpen aangezien ze zich ook zal beseffen dat ik de angst trotseer. Ze loopt weer verder. Ergens weet ik dat ze mij al heeft ontdekt, sowieso al op een onbewust niveau. Vrouwen voelen dit aan. Niet te lang wachten, het moet straks niet ongemakkelijk worden. Opeens loopt ze naar de kassa en staat ze in de rij. Voor haar staan mensen en naast haar staat ook een rij. Dit betekent toeschouwers wanneer ik haar aanspreek.

Gistermiddag rond een uur of vier stak ik op mijn fiets de Plantsoenbrug over – de brug die de Westersingel verbindt met de Wilhelminakade, en fietste het Noorderplantsoen in. Even ervoor had ik bij een koffiespeciaalzaak aan de Westerhaven een zogenoemde French Press gekocht, een simpel apparaat waarmee je op de meest eenvoudige wijze koffie kunt zetten. Het was een zachte, warme en bijna wolkeloze dag in augustus. Op het wandelpad aan de rechterkant liepen een man en een jong meisje mij tegemoet. De man schatte ik op eind dertig, had een knap gezicht en was netjes en formeel gekleed: duur en glad gestreken overhemd, een donkerblauwe spijkerbroek met daaronder mooie lichtbruine schoenen. Wellicht was het een jurist of econoom. Het jonge meisje was, naar wat ik aannam, zijn dochter. Ze was niet ouder dan zeven jaar, leek erg in haar nopjes te zijn en genoot van de natuur om haar heen. De man daarentegen leek zich amper bewust van wat er om zich heen afspeelde. De twee herinnerden me aan een gemis in mijn leven. Ik sloeg halverwege het plantsoen linksaf de Kerklaan in. De ketting van fiets begon even te kraken doordat ik extra krachtig begon te trappen. Even verderop zag ik café De Bres en dacht erover na om in mijn eentje een biertje te drinken op het terras. De man en zijn dochtertje bleven in mijn gedachten hangen. Voor hem was het hebben van een dochter misschien de normaalste zaak van de wereld. Voor mij was dit het hoogst haalbare in mijn wereld. Ik fantaseerde vaak over het hebben van een klein dochtertje – vooral op die momenten dat ik een vader en dochter samen zag. In mijn fantasie is mijn dochter het kleine prinsesje en ben ik haar koning; een wijze man die vanuit onvoorwaardelijke liefde alles voor haar doet. Hij, de koning, doet ook alles wat in zijn macht ligt om haar te beschermen tegen al het kwade in de wereld. Uiteraard wordt het prinsesje hierbij dan ook ontzettend door haar enige koning verwend. Deze fantasie is vreselijk geromantiseerd en staat ver af van de realiteit, maar zo zit het nou eenmaal in mijn kop. Op die momenten vergeet ik het irritante gehuil van baby’s, poepluiers, chronisch slaaptekort, opstandig gedrag en de aandacht die kleine kinderen van hun ouders eisen. Van meerdere ouders heb ik persoonlijk horen zeggen dat het hebben van kinderen absoluut geen zaligheid is. Maar dat is als veertiger kinderloos en alleenstaand door het leven gaan nou ook niet bepaald, concludeer ik dan al gauw. Ik fantaseer soms over het moment dat ik mijn eigen vlees en bloed voor het eerst in mijn armen hou. Dat moment voelt heel dichtbij en staat tegelijk ontzettend ver van mij af. Onvoorwaardelijke liefde is iets dat ervaren moet worden, niet beschreven of meegevoeld. Het besef dat ik dit misschien nooit voor het ‘echie’ zal ervaren doet teveel pijn om te kunnen negeren.
Ik fietste door de Kerklaan en reed voorbij de kapperszaak waar ik een paar weken eerder nog mijn haar had laten knippen. Dat was eenmalig. Sinds die ene keer laat ik me gewoon weer knippen door Janet van kapsalon Kapsoones. Aan het eind van de Kerklaan fietste ik onder het viaduct door en sloeg linksaf de Dierenriemstraat in. Ik probeerde mijn kinderwens te doorgronden – met name het hebben van een dochter. Waarom liever dochters dan zoons? En was mijn kinderwens nou meer biologisch of meer psychologisch van aard? Had ik te maken met een sterk evolutionair instinct die mij iets duidelijk wilde maken of kwam het voort uit een gevoel van eenzaamheid? Hoe diep ik ook inging op deze vragen, ik kreeg er nooit echt een goed antwoord op. Misschien hield ik me weer bezig met vragen waarop een bevredigend antwoord nooit gevonden kan worden.

Laatst werd ik door een lezer van deze blog aangesproken. ‘He, Michel,’ begon deze persoon. ‘Hoe zit dat nu met die plant? Je schrijft wel verhalen maar de meeste maak je nooit af. Vreselijk irritant, om eerlijk te zijn. En gaat het nou echt om een plant of was het metaforisch bedoelt? Ja, toch? Het gaat toch om de liefde? Werkte het alweer niet? Verdorie zeg!’
Daar werd ik mij even voor het blok gezet. Waarom schreef ik er dan ook over? De plant en ik. Er ontstond iets moois, iets dat misschien voorbestemd was. Maar de spiegel der herkenning leek vooral onze pijn en angst te reflecteren. Deze reflectie was bijzonder scherp, uiteindelijk te scherp om te kunnen verdragen. Het zaadje was ontkiemt maar kreeg inmiddels geen ruimte meer. Ontspanning werd spanning, het vrije werd het verstikkende en vertrouwen maakte plaats voor twijfel en onzekerheid. De toekomst wankelde en stortte uiteindelijk in. Zoiets dan. Het leven ging verder.
Ik zit nu in een hotel en heb bar weinig zicht op de zaken thuis. Dit hotel ken ik goed, ik ben er namelijk eerder geweest. Met het uitzicht op de buitenwereld is het wel triest gesteld en ook over de kamers ben ik niet te spreken. De muren zijn donker en hard, de ramen laten weinig licht door en zover ik weet ben ik hier de enige gast. Vorige keer was dat ook al zo. Een regelrechte kwelling en dit keer voelt het niet anders. Ik zit nu op mijn hotelkamer en tuur naar de grauwheid daarbuiten. Een beetje op mijn dooie gemak de omgeving verkennen zit er niet in – dat staat de directie van dit hotel niet toe. Klagen helpt geen zier. Sterker nog, hoe meer ik klaag, des te harder de directie zich naar mij opstelt. Die lui zijn ook zoveel slimmer dan ik; die gasten lullen mij met alle gemak onder tafel. Ik kan daar niet tegenop. Praten, praten en nog eens praten. Discussies tot diep in de nacht, net zo lang tot ik het opgeef en gedwee hun realiteit de mijne maak. Die gevechten kan ik niet winnen. Ik zit vast. Helaas vermoed dat ik langer in het hotel moet blijven dan ik er trek in heb. Stiekem uitchecken via de achterdeur of een kelderraampje is mogelijk, maar die optie verdient geen schoonheidsprijs. Voorlopig blijf ik maar wat rondhangen op mijn kamertje en kijk ik door het kleine raampje naar de buitenwereld.

Ik kom thuis na een dag op kantoor. Mijn jas gooi ik over de stoel en loop naar de bloempot op het dressoir. Het zaadje is nog steeds niet ontkiemt. Soms kom ik thuis in eenzaamheid. Dit voelt als een soort onrust in mijn hoofd; je zou het onrustige zenuwen kunnen noemen. Ik zit op de bank met de afstandsbediening naast mij terwijl ik wacht op iets. Waarop ik wacht, geen flauw idee. Even verderop ligt mijn mobieltje. Sommige echte mannen nemen een koud biertje na het werk. Ze zien dit als een beloning op een harde dag werken. Of een manier om het scherpe randje van die dag eraf te halen. Eén of twee biertjes is voldoende om dit te bewerkstelligen. Mijn plezier haal ik uit het mezelf ontzeggen van bepaalde geneugten van het leven. Dit geeft mij een gevoel van controle, denk ik. Alcohol, nicotine, drugs; het gebruik ervan is een vlucht. Behalve sporten. Nee wacht, ook het gezeul met die gewichten moet ik misschien wel rekenen tot vluchtgedrag. Maar dit geldt dan ook voor lezen en schrijven. Vooral dat laatste is misschien wel mijn grootste vlucht van de werkelijkheid, van de verstikkende eenzaamheid en onrustige zenuwen in mijn hoofd. Telkens pak ik mijn mobieltje om te kijken hoe laat het is. Mijn vrije avond voelt als het uitzitten van de tijd. Waar wacht ik op? Op de nieuwe werkdag van morgen? Op iedere gedachte om iets nuttigs te ondernemen volgt een dikke soep van lusteloosheid die ik maar over mij heen laat komen. Tegelijk is daar de koortsachtige drang in mijn lichaam om de tijd sneller voorbij te laten gaan. Ik pak weer mijn mobieltje. Er is niets waar ik naar kan toe leven; geen vakantie, leuk feest of spannend afspraakje. Leven is wachten. Ik kan niet wachten tot het zover is. Wat is dan het ‘zover’? Wat ik wil is de tijd stil zetten. Ik stel het mezelf voor dat ik de wereld om mij heen stil zet. Alles om mij heen is nu volledig bewegingsloos. Mensen op straat staan stil, de auto’s, fietsers, de wolken en ook de vogels in de lucht zijn als bevroren. In deze bewegingsloze wereld heerst een absolute stilte. De stilte is misschien wel het meest overweldigende van alles. De tijdloze tijd kan een eeuwigheid duren als ik dat wil. In dit moment kan ik alles doen zonder dat het mij tijd kost; eindelijk heb ik alle tijd in de wereld! Maar ik voel nu nog steeds die onrust in mijn lichaam en de eenzaamheid is nu onbeschrijfelijk eng. Dan besef ik het: wat ik wil is bevrijding, verlossing. Ik streef naar tijdloosheid in mijzelf. De tijd van de wereld om mij heen mag gerust doorgaan – dat maakt mij helemaal niets uit, zolang ik het tijdloze in mezelf maar kan ervaren. Ik sta op en loop naar de dressoir en kijk in de bloempot. Nog steeds niets. Ik besluit om maar wat muziek te luisteren, een geneugte van het leven die ik mezelf wel toesta.
De laatste tijd luister ik de godganse dag naar eighties popmuziek en herontdek ik de nummers die ik als prepuber geweldig vond. Ik luister nu totaal anders naar die nummers dan als 10-jarige. Uiteraard komt dit deels doordat ik als prepuber de Engels taal amper beheerste. Buiten dit feit om – had ik Engelstalige liedjes wel kunnen verstaan, ik was op die leeftijd gewoon te nat achter de oren om de diepte van sommige songteksten te kunnen bevatten. Iedere keer dat ik naar de mooie ogen van Susanna Hoffs keek en haar kinderlijke meisjesstem hoorde, zingend over een eeuwigdurende vlam, voelde ik een heerlijke warmte in mijn onderbuik tintelen. Wat waren haar ogen toch mooi! Waar Susanna inhoudelijk over zong interesseerde mij geen biet. Daar was ik sowieso te jong voor. Het merendeel van de popsongs uit dat decennium gingen over de schoonheid of de pijn van het leven – voornamelijk het laatste, en dan met name het verlies van de liefde. Van verlies in zijn algemeenheid, daar had ik als 10-jarige gelukkig nog geen flauw benul van.

Twee dagen later zat ik in de kappersstoel. Het was voor mij allang duidelijk dat deze zaak veel meer moeite moest doen om nieuwe klanten te trekken dan Kapsoones. De voornaamste reden hiervoor is de locatie; waar Kapsoones in de binnenstad is gevestigd, zit deze kapsalon in een rustig zijstraatje van het Noorderplantsoen. Vanzelfsprekend dat het niet echt storm loopt. Dit was denk ik ook de reden dat de eigenaresse zich wel bijzonder belangstellend naar mij opstelde. Ik wist onmiddellijk dat dit meer voortkwam vanuit de behoefte tot klantenbinding dan oprechte interesse in mij als persoon. Maar misschien zit ik er naast en doe ik haar ware bedoelingen onrecht aan. Hoe het ook zij, ik nam plaats in de kappersstoel en voelde mij eigenlijk direct ongemakkelijk. Niet vanwege de zorgen om het uiteindelijke resultaat van de knipbeurt of het feit dat ik zweette als een otter. Nee, de ruimte tussen mij en haar, die ik voor dat moment nodig had om me op mijn gemak te voelen, ontbrak in zijn geheel. Deze ruimte werd opgevuld door haar allesoverheersende belangstelling die ik als bijzonder drukkend ervoer. Zoals het in mijn aard besloten ligt, wilde ik eerst de kat uit de boom kijken en deze situatie in alle rust laten ontvouwen. Teuten over koetjes en kalfjes om hiermee voorzichtig een bodem te leggen voor misschien een diepgaander gesprek, dat idee zeg maar. Tot dat punt kwam het niet eens: binnen een paar minuten vroeg zij namelijk of ik kindjes had. Kindjes? Mijn god, waar kwam die vraag opeens vandaan? Deze vraag sloeg mij compleet uit het veld. Waarom stelde zij deze nogal intieme, directe vraag aan iemand die niet kende? Stel nu dat ik een kindje had verloren, wat dan? Hoe had ik dan op haar vraag moeten antwoorden? Bij een eerlijk antwoord zou ik wel een behoorlijk zware stempel drukken op mijn eerste bezoek, toch? Nu heb ik geen kinderen verloren maar er is wel een kinderwens. Ze walste met haar vraag over gevoeligheden heen die ik op dat moment, vanwege de afwezigheid van een persoonlijke band, niet prijs kon geven. Ik gaf op nonchalante toon als antwoord dat ik geen kinderen had. Van binnen verharde ik. Had zij gemerkt dat er meer achter mijn antwoord zat? Het leek mij van niet. Haar vraag deed mij pijn en ik merkte dat ik hierdoor op mijn hoede was. Ik wilde snappen waarom zij die vraag stelde. Wat zat erachter? Het liet mij maar niet los. Even later kwam het besef tot mij: het nadenken over het gedrag van de ander staat een diep contact in de weg. Effectief en prettig communiceren is het nadenken loslaten. Ik liet deze laatste gedachte even bezinken en voelde diep van binnen dat dit een waarheid was. Dit gaf mij vertrouwen, maar kon ik dit inzicht nu ook in daden omzetten? Kon ik mijn oordelen over haar laten gaan? Bij ongemak trek ik mij vaak terug in mijn hoofd om vanaf die plek de beweegreden van de ander te kunnen begrijpen. Dat ligt als introvert in mijn aard. Hoe ik mijzelf hierin veranderen? Was dit natuur of aangeleerd gedrag? Terwijl ik lang en breed zat te prakkiseren over het loslaten van het doodvermoeiende en eindeloze geneuzel in mijn hoofd, merkte ik ondertussen dat de kapster geforceerd (ook weer een oordeel) nadacht over een volgende vraag om het gesprek gaande houden. Verdomme, dit moet anders! Ik besloot het roer om te gooien.
‘Trouwens, even tussen neus en lippen door: Hoe is jouw seksleven?’ vroeg ik haar zo nonchalant mogelijk. Ze stopte onmiddellijk met knippen. Ik zag dat ze van haar stuk was gebracht; die zag ze niet aankomen. Opeens begon ze uit ongemak te lachen. Ik lachte met haar mee. Even later stopte ik met lachen maar bleef vriendelijk oogcontact met haar houden. Ze wilde nu het liefst wegkijken. Het ongemak op haar gezicht, het besef dat ze nu weet dat het menens is, gaf mij een voldaan gevoel. Een ruime 5 seconden hield ik het oogcontact met haar vast zonder iets tegen haar te zeggen.
‘Je vertelde dat je een kindje hebt. Nu weet ik niet hoe oud jouw kindje is, maar ik heb eens gelezen dat het libido van vrouwen flink daalt na het krijgen van kinderen. Is dat bij jou ook het geval?’ Ongemakkelijk keek ze voor hulp naar iemand die er niet was, eerst naar links en daarna naar rechts. De kapster stamelde iets wat ik niet kon verstaan. Ik bleef kalm en wachtte opnieuw een paar seconden.
‘Volgens mij vindt je deze vraag te persoonlijk, of niet?’ vroeg ik met een warme glimlach. ‘Wees gerust, het antwoord interesseert mij niet. Ik wilde alleen een punt maken,’ zei ik. Ze was inmiddels in flinke verwarring.
‘Punt? Hoe bedoel je?‘, vroeg ze.
‘Ok, zonder klanten kan jou kapsalon niet bestaan. Heel simpel, je hebt klanten nodig, toch? Ik weet dat je daarom een goede band met jouw klanten wilt opbouwen. Dat klopt, ja? ‘
‘Ja,‘ antwoorde ze.
‘En je doet het goed: je bent heel vriendelijk, spontaan en open. Ik heb gemerkt dat jij je vak ook goed verstaat. Daarnaast heb je een mooie zaak en de prijzen die jij vraagt liggen onder de markt. Deze dingen maakt het voor mij meer dan voldoende: een volgende knipbeurt laat ik dus ook weer door jou doen. Nu even terug mijn ‘gekke’ vraag. Deze vraag was absoluut grensoverschrijdend en ongepast. Ik snap heel goed dat het ongemak bij jou opriep. Misschien voelde jij zelfs onveilig. Dat laatste was niet mijn bedoeling. Wat ik wel wilde, is jou iets duidelijk maken,‘ zei ik. Ze knikte en luisterde aandachtig naar wat ik te zeggen had.
‘Jij stelde mij, om een reden die ik niet ken, een vraag die volgens de sociale normen niet grensoverschrijdend is, maar waarmee je wel persoonlijke gevoeligheden naar boven bracht. Met die vraag kwam je als vreemdeling – want dat zijn we van elkaar – voor mijn gevoel veel te dichtbij. Over deze gevoeligheden kan ik niet spreken omdat hiervoor nog te weinig wederzijds vertrouwen bestaat. Misschien komt dat nog, misschien ook niet. Hoe dan ook, omdat we elkaar niet kennen vroeg de situatie om een veilig gesprek over koetjes en kalfjes. Natuurlijk, je had nooit kunnen weten welke onderwerpen gevoelig liggen bij mij. Daarom ben ik ook van mening dat je voorzichtig moet zijn met het stellen van persoonlijke vragen. Dat is het punt die ik met mijn vraag wilde maken,’. Ik stopte met praten en keek haar aan. Ook zij was stil. Ik wilde haar niet kwetsen, ik sprak enkel vanuit mijn hart.
‘Ok Michel, ik snap nu wat je bedoelt en je hebt gelijk. Sorry, ik had die vraag niet moeten stellen. In ieder geval niet zonder elkaar echt te kennen,’ zei ze.
‘Zitten we nu op 1 lijn?’ vroeg ik op luchtige toon.
‘Haha, ja, we zitten nu op dezelfde golflengte,’ antwoorde ze. Ze ging verder met haar werk. Even later keek ze op en we hielden een paar seconden zwijgend oogcontact. Ik voelde een connectie met haar. We begrepen elkaar.